اثر حفاظت عصبی اریتروپویتین بر نورون های حرکتی نخاعی به دنبال آکسوتومی در نوزاد موش صحرایی

زمینه و هدف: به علت جایگاه بسیار مهم مرگ سلولی در پاتولوژی بیماری های نورودژنراتیو، جلوگیری از مرگ سلولی یکی از مهم ترین اهداف استراتژی های حفاظت عصبی می باشد. با توجه به گزارش های موجود در مورد نقش حفاظت عصبی اریترپویتین، در مطالعه ی حاضر به دنبال آکسوتومی، اثر دوزهای مختلف اریتروپویتین بر نورون های نخاعی حرکتی نوزاد موش صحرایی مورد بررسی قرار گرفت. روش بررسی: 20 سر نوزاد 2 روزه موش صحرایی، پس از قطع عصب سیاتیک سمت راست و القای آپوپتوز در نورون های حرکتی نخاعی مربوطه، به 3 گروه آزمایشی و یک گروه کنترل تقسیم شدند. به گروه های آزمایشی به ترتیب 2500، 5000 و 10000 واحد بر کیلوگرم اریتروپویتین نوترکیب انسانی، و به گروه کنترل حجم مساوی نرمال سالین به مدت 5 روز متوالی و به صورت داخل صفاقی تزریق شد. 24 ساعت پس از آخرین تزریق، از نخاع موش ها مقاطع بافتی تهیه و نورون های حرکتی واقع در شاخ قدامی نخاع شمارش شد. در همه ی گروه ها نیمه ی سالم نخاع به عنوان کنترل داخلی در نظر گرفته شد. یافته ها: در همه ی گروه ها اختلاف میانگین نورون های حرکتی دو نیمه ی سالم و آکسوتومی نخاع معنادار بود. با مقایسه ی نیمه ی آکسوتومی گروه های مختلف، هر دو گروه 5000 و 10000 با گروه کنترل، و همچنین گروه 10000 با گروه 2500 اختلاف معناداری داشتند، ولی بین بقیه ی گروه ها اختلاف معناداری مشاهده نگردید. به این ترتیب دوز 5000 دارای اثر حفاظت عصبی بوده و از مرگ نورون های آکسوتومی شده جلوگیری نمود. نتیجه گیری: اریتروپویتین نوترکیب انسانی دارای اثر حفاظت عصبی وابسته به دوز بر نورون های حرکتی آکسوتومی شده می باشد.